Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
Анто́н Па́влович Че́хов
Οι κατεργαρέοι είναι πάντα χορτάτοι και καλοντυμένοι
ενώ οι τίμιοι μαζεύουν τα ψίχουλα . Ξέρεις τι χρειάζεται ;
΄Ενα ειδικό σχολειό , μια τοπική εφημερίδα με τίμια πολιτική ,
ένα ειδικό σχολειό , μια τοπική εφημερίδα με τίμια πολιτική ,
ένα θέατρο , δημόσιες διαλέξεις , με δυο λόγια ένας ξεσηκωμός
των πνευματικών δυνάμεων της πολιτείας για να ξυπνήσει
αυτή η κοινωνία και νατρομάξει από τον ίδιο τόν εαυτόν της.
Στην κριτική του για τους ανθρώπους μεταχειριζόταν τα χρώ-
ματα των άκρων , το άσπρο και το μαύρο , δεν ήξερε παραλαγές .
απόσπασμα από το διήγημα : Θάλαμος 6
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ : ΒΟΥΔΑΣ
του
ΜΙΧΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
του ανεμομείχτη νου , γαλάζιες άχνες
της κεφαλής , φαντάσματα του αγέρα ,
άνθρώποι , ζα , θεοί , του ονείρου αράχνες
που υφαίνετε στου Χάρου τα παλάτια ,
στην έρμη γης , της φαντασιάς τις πάχνες ,
φυσώ στα χωματένια αυτιά ν' ανοίξουν .
Σκίσετε πια της Μαγιάς τα πλεμάτια ,
σαν ψάρια τα κορμιά σας να πηδήξουν
μες στο αρμυρό το πέλαο του θανάτου
οι πόρτες του μυαλού σας ας βροντήξουν ,
να φύγει η γης , ν' αδειάσει ο νους , και κάτου
στην άβυσσο βαθιά να χύσει ο Γάγγης
με όλους τους ταξιμάρους τα νερά του -
τον αργαλειό να σπάσει της ανάγκης !
Σα στήθια αχνίζουν τα βουνά , σα λιάρος
φάλκος ο νους πετιέται ορθοφαράγγης
κι ως αγαθός παππούς διανεύει ο Χάρος ,
άσπρος ελέφας με γλυκά ματάκια
τ' άστρα μαδούν , του νου νυστάζει ο φάρος ,
της ζήσης πια στέρεψαν τα φαρμάκια
και σεριανούν συδυό συδυό χορτάτα
λιόντες με ελάφια , αηδόνια με γεράκια .
Σμίγουν οχτροί και φίλοι αδελφικάτα ,
χαρά πολλή , φυσάει δροσάτο αγιάζι ,
χιλιόπλουμα , χιλιόφτερα φουσάτα
στου ήλιού γλιστρούν το μελιχρό τοπάζι .
Και δείλι παν καταγκρεμού με ασπούδα ,
σα ρήγα θριαμβευτή να δουν ν' αράζει ,
μετά από μέγα μακελειό στη φλούδα
της μαύρης γης , στη γριά πρωτεύουσά του
- στην άβυσσο - το νικητή το Βούδα !
Τρίζουν οι ραφές στα κορφοκέφαλά του
τα πέντε φοβερά στοιχειά στο ρέμα
ξαναγυρνούν του λυτρωτή θανάτου
κάθε στοιχειό ξεθηκαρώνει απ' το αίμα ,
λεύτερο πια στο χάος να πετάξει -
αγέρας , γης , νερό , φωτιά και πνέμα !
Ομπρός , αδέλφια , ανοίχτε , κάντε τάξη
και μ' ευωδάτα αρμόσετέ του ξύλα
της άγιας νεκρικιάς πυράς το αμάξι .
Ο λυτρωτής περνάει , κι ανατριχίλα
την αστροφυλλουριά κουνάει , κι ολόρτα
χορεύουν , σα φτερά , της γης τα φύλλα .
Αδέλφια μου , θεοί , σκουλήκια , χόρτα ,
πάνω απ' τις κεφαλές μας ας σταθούμε
της θείας φυγής ανοίγει η μάυρη πόρτα
-το γαλανό το μάτι του - ας ντυθούμε
της λευτεριάς τα χωματένια ράσα
κι όλοι στα μπλάβα του νερά ας πνιγούμε !
Μούγκρος θεριών σηκώθη μες στα δάσα ,
ανέβη ο νους σαν το ψωμί , κι οι ντούγες
στο κρασοβάρελο της γης εσπάσα
ανθούς του ανθρώπου οι μέσα εβγάλαν ρούγες
κι απ' του γηλιού την κάρα ορθές πηδήξαν
λογής λογής αγριαρχηγού φτερούγες .
Ο Βούδας άπλωσε το χέρι , ετρίξαν
όλοι οι στροφοί στου ανύπαρχτου τη θύρα
κι όλοι οι γλυκοί κρουνοί του Χάρου ανοίξαν
κι ο Βούδας , άσπρος κύκνος , στην πλημμύρα
του λυτρωμού σκυμμένος καμαρώνει ,
με αργόσερτη βουβή ματιά , τη Μοίρα .
Το μέτωπο το σέβας χερακώνει :
<< Ευχαριστώ σε , νου , που ορθός στο σπήλιο
της κεφαλής , φακίρης στο άγιο αλώνι ,
όλο το παρδαλό γεννάς βασίλειο
γης κι ουρανού και μες στη μαύρη μπόρα
σα χαρταιτό αλαφρό κρατάς τον ήλιο !
Καλά με πνέμα και πηλό λίγη ώρα
πλάθεις στον όχτο του καιρού παιχνίδια
απάνω τους φυσάς και παίρνουν φόρα ,
μπλάβα , στριφτά του αγέρα δακτυλίδια
ξαναφυσάς , ω νου , κι αφανίστηκα !
Διπλόφουχτα στο χώμα τα βλυσίδια
της φαντασιάς τα σκόρπισα με γλύκα
στα πιο κρυφά ξαμόλησά τη αγρίμια
την άτρομη καρδιά , τη λαγωνίκα .
΄Αδεισα πια , τα σπλάχνα μου ψοφίμια
στα τσάμπουρα κρεμιούνται μες στα βάτα
και σβήνει ο νους με τα πολλά τσαλίμια .
Ξεκόρμισε , κεφάλι μου , παράτα
πια το λαιμό , σαν πορφυρό φανάρι
στη νύχτα ανέβα γαληνό , στη στράτα
της ερημιάς που δεν αφήνει αχνάρι .
Η σκοτεινή μου χάρηκε λαμπήθρα
σε άγριο γκρεμό , μια νύχτα στο φεγγάρι ,
κατάβαρη να στάζει αργά κερήθρα
και χάνουνταν στην άβυσσο το μέλι .
Καρδιά , της άγιας φλόγας μολυβήθρα ,
της πόρτας του ΄Αδη βροντερό κερκέλι ,
πέρφανη κρους το ανέλπιδο και πέφτεις
στον άφωτο γκρεμό και δε σε μέλει !
Χαρά δεν καταδέχεσαι , δε ζεύτης
σε αγάπη κι έχτρα εσύ - με γειά χαρά του ,
ας σπάσει ο μαγικός της γης καθρέπτης !
Το αχνό μου χέρι γνέφει του θανάτου :
Δούλε πιστέ μου , ζύγωσε , μην τρέμεις ! >>
Είπε , κι αρίφνητα , άγρια ολόγυρά του ,
σα σίφουνας φλογόφτερης ανέμης ,
πόδια και χέρια πήδηξαν , κι αστράφτει
μέγας τροχός , χορός ρουφουλανέμης .
Τα πέντε πια στοιχειά δεν κάνει ζάφτι ,
ξεγόφιασα οι γοφοί , πιδούν οι βίδες ,
τόπος , καιρός ξεστέλιωσαν , ανάφτει
και τρίζει η φτερωτή της γης , κι αχτίδες
το φως απλοκαμάει με αδρές χερούκλες .
Τις δολερές ξεσκίζει προσοψίδες ,
νάνους γιομώνει η γης και γριές πανούκλες
στη φόρα του χορού , στου νου τ' αγλάκια ,
αχ , πως κατσιάζουν τα κορμιά , σαν κούκλες
οι κοπελιές , κι οι νιοί σα χαμαντράκια !
Τ' αστέρια στάλες έγιναν ιδρώτα
και πέφτουν μες στης γης τα μαύρα αυλάκια
γυρνάει τα μάτια ο λυτρωτής , τα χνότα
ζεσταίνονται της γης , ανθούν τα κλώνια
τ' αναγυρνάει , κι η γης νεκρή στα πρώτα ,
σταυρό τα χέρια , κείτεται άγρια χιόνια !
Νικήθηκε ο καιρός , σφιχτοπλεμένα
αρχή και τέλος έσμιξαν , κι αιώνια
σπόρος-καρπός-σαπίλα έγιναν ένα .
Μεσοφρυδίς το τρίτο μάτι αγάλια
γελάστερας γελάει , κι ορμούν τα φρένα
στα πυργωτά της κεφαλής μασγάλια ,
σαν κουρσευτές που φράθηκαν τα κρούσα .
Δεντρό ' ναι ο Βούδας με κλαριά κοράλλια ,
και πρόσφορα βουβοί κρεμούν τα πλούσα
με τρόμο , με αναγάλλια οι ταξιμάροι :
οι νιοι κι οι νιες , της νιότης την αγκούσα
κι οι γέροι , του μυαλού τ' οκνό λογάρι
τα παιχνιδάκια τα παιδιά , κι ο λάβρος
φωτουρανός τον ήλιο , το φεγγάρι .
Κι ιερό σφαγάρι μέγας φτάνει ταύρος
με πορφυρή στην τραχηλιά κορδέλα ,
σκυφτός στο λυτρωτή , ο θεός ο γαύρος ,
κι απλώνει της ζητιανάς τη σκουτέλα :
<< Ελεημοσύνη , αφεντικό , λυπήσου
τον πιο παλιό , πιστό σου δούλο , κι έλα
και πάρε με στη λύτρωση μαζί σου !
Πεινούσα κι έθρεψές με με ψαλτήρια ,
διψούσα κι εδωκές μου , για θυμήσου ,
τα κλάματα της γης μές σε κροντήρια .
Είπες : '' Τρανός θεός ο Βράμας ! '' , κι όλος
τράνεψε ευτύς '' σοφός '' , και ως τ' ακρογύρια
φράθη μυαλό της κεφαλής ο σβώλος .
Δε θέλω πια , σπλαχνίσου με , σωτήρα !
Βαριά η ζωή 'ναι αρρώστια , ο σαιτοβόλος
μέγας σκουληκοκύρης ήλιος , τήρα ,
με λέπρα σαπραχείλα κρούστωσέ με !
Του αγύριστου τη χωματένια θύρα
στα μάτια σου θωρώ , λευτέρωσέ με
πες : '' ΄Αδειος είναι ο Βράμας ,, , και θ' αδειάσω !
Φωνάζουμε στης γης , πονούμε , κλαίμε
δώσε μου , Κύριε , της υγειάς το ράσο ,
το χώμα , το μαντί του στοχασμού σου ,
να κατέβω κι εγώ να ξαποστάσω
βαθιά στην καταβόθρα του μυαλού σου ! >>
Ζητιάνευε ο θεός , μα εσύ , τσοπάνη ,
σουραύλιζες γλυκά του κοπαδιού σου
κι οι στοχασμοί σου διάνευαν αλάνοι ,
του αγέρα λιόντες , ελεφάντοι αλάφια ,
στο φωτερό της κεφαλής ρουμάνι .
Τρίξαν μες στη σιγή τ' αχνά κροτάφια ,
και το ξερό δεντρό , το Πνέμα , ριχτεί
άσπρους ανθούς στ' αχώματα χωράφια .
Της σάρκας πια ξεπαραλεί το δίχτυ ,
καπνοί δαχτυλιδώνουνται γαλάζοι ,
θεοί ,θνητοί , στο ντάλα μεσονύχτι .
Την πάσα γης ο Βούδας , να , σκεπάζει
και κρέμουνται στο χάος οι πατούσες
το ανεμογκάστρι πια του κόσμου αδειάζει ,
φυράναν οι ψυχές οι πλημμυρούσες
κι απλώθηκαν νεκρές , στεφανωμένες ,
κι οι εννιά της μάταιης χλαλοής οι Μούσες .
Κι απ' τις μακάριες , να , σκουληκιασμένες
φαρδιές λαβωματιές της σαρκοφλούδας
φτερούγες ξάφνου ασκώθηκαν παρθένες
μεγάλης φεγγαρούσας πεταλούδας
καμπάνισε πραγά στον άδειο αγέρα
και χάθη ακέριος μες στο φως ο Βούδας ,
σαν άδειος μπλάβος στοχασμός του αιθέρα !
ΤΕΡΤΣΙΝΕΣ 1960
η φώτο από το ΙΔΡΥΜΑ << ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Τρίζουν οι ραφές στα κορφοκέφαλά του
τα πέντε φοβερά στοιχειά στο ρέμα
ξαναγυρνούν του λυτρωτή θανάτου
κάθε στοιχειό ξεθηκαρώνει απ' το αίμα ,
λεύτερο πια στο χάος να πετάξει -
αγέρας , γης , νερό , φωτιά και πνέμα !
Ομπρός , αδέλφια , ανοίχτε , κάντε τάξη
και μ' ευωδάτα αρμόσετέ του ξύλα
της άγιας νεκρικιάς πυράς το αμάξι .
Ο λυτρωτής περνάει , κι ανατριχίλα
την αστροφυλλουριά κουνάει , κι ολόρτα
χορεύουν , σα φτερά , της γης τα φύλλα .
Αδέλφια μου , θεοί , σκουλήκια , χόρτα ,
πάνω απ' τις κεφαλές μας ας σταθούμε
της θείας φυγής ανοίγει η μάυρη πόρτα
-το γαλανό το μάτι του - ας ντυθούμε
της λευτεριάς τα χωματένια ράσα
κι όλοι στα μπλάβα του νερά ας πνιγούμε !
Μούγκρος θεριών σηκώθη μες στα δάσα ,
ανέβη ο νους σαν το ψωμί , κι οι ντούγες
στο κρασοβάρελο της γης εσπάσα
ανθούς του ανθρώπου οι μέσα εβγάλαν ρούγες
κι απ' του γηλιού την κάρα ορθές πηδήξαν
λογής λογής αγριαρχηγού φτερούγες .
Ο Βούδας άπλωσε το χέρι , ετρίξαν
όλοι οι στροφοί στου ανύπαρχτου τη θύρα
κι όλοι οι γλυκοί κρουνοί του Χάρου ανοίξαν
κι ο Βούδας , άσπρος κύκνος , στην πλημμύρα
του λυτρωμού σκυμμένος καμαρώνει ,
με αργόσερτη βουβή ματιά , τη Μοίρα .
Το μέτωπο το σέβας χερακώνει :
<< Ευχαριστώ σε , νου , που ορθός στο σπήλιο
της κεφαλής , φακίρης στο άγιο αλώνι ,
όλο το παρδαλό γεννάς βασίλειο
γης κι ουρανού και μες στη μαύρη μπόρα
σα χαρταιτό αλαφρό κρατάς τον ήλιο !
Καλά με πνέμα και πηλό λίγη ώρα
πλάθεις στον όχτο του καιρού παιχνίδια
απάνω τους φυσάς και παίρνουν φόρα ,
μπλάβα , στριφτά του αγέρα δακτυλίδια
ξαναφυσάς , ω νου , κι αφανίστηκα !
Διπλόφουχτα στο χώμα τα βλυσίδια
της φαντασιάς τα σκόρπισα με γλύκα
στα πιο κρυφά ξαμόλησά τη αγρίμια
την άτρομη καρδιά , τη λαγωνίκα .
΄Αδεισα πια , τα σπλάχνα μου ψοφίμια
στα τσάμπουρα κρεμιούνται μες στα βάτα
και σβήνει ο νους με τα πολλά τσαλίμια .
Ξεκόρμισε , κεφάλι μου , παράτα
πια το λαιμό , σαν πορφυρό φανάρι
στη νύχτα ανέβα γαληνό , στη στράτα
της ερημιάς που δεν αφήνει αχνάρι .
Η σκοτεινή μου χάρηκε λαμπήθρα
σε άγριο γκρεμό , μια νύχτα στο φεγγάρι ,
κατάβαρη να στάζει αργά κερήθρα
και χάνουνταν στην άβυσσο το μέλι .
Καρδιά , της άγιας φλόγας μολυβήθρα ,
της πόρτας του ΄Αδη βροντερό κερκέλι ,
πέρφανη κρους το ανέλπιδο και πέφτεις
στον άφωτο γκρεμό και δε σε μέλει !
Χαρά δεν καταδέχεσαι , δε ζεύτης
σε αγάπη κι έχτρα εσύ - με γειά χαρά του ,
ας σπάσει ο μαγικός της γης καθρέπτης !
Το αχνό μου χέρι γνέφει του θανάτου :
Δούλε πιστέ μου , ζύγωσε , μην τρέμεις ! >>
Είπε , κι αρίφνητα , άγρια ολόγυρά του ,
σα σίφουνας φλογόφτερης ανέμης ,
πόδια και χέρια πήδηξαν , κι αστράφτει
μέγας τροχός , χορός ρουφουλανέμης .
Τα πέντε πια στοιχειά δεν κάνει ζάφτι ,
ξεγόφιασα οι γοφοί , πιδούν οι βίδες ,
τόπος , καιρός ξεστέλιωσαν , ανάφτει
και τρίζει η φτερωτή της γης , κι αχτίδες
το φως απλοκαμάει με αδρές χερούκλες .
Τις δολερές ξεσκίζει προσοψίδες ,
νάνους γιομώνει η γης και γριές πανούκλες
στη φόρα του χορού , στου νου τ' αγλάκια ,
αχ , πως κατσιάζουν τα κορμιά , σαν κούκλες
οι κοπελιές , κι οι νιοί σα χαμαντράκια !
Τ' αστέρια στάλες έγιναν ιδρώτα
και πέφτουν μες στης γης τα μαύρα αυλάκια
γυρνάει τα μάτια ο λυτρωτής , τα χνότα
ζεσταίνονται της γης , ανθούν τα κλώνια
τ' αναγυρνάει , κι η γης νεκρή στα πρώτα ,
σταυρό τα χέρια , κείτεται άγρια χιόνια !
Νικήθηκε ο καιρός , σφιχτοπλεμένα
αρχή και τέλος έσμιξαν , κι αιώνια
σπόρος-καρπός-σαπίλα έγιναν ένα .
Μεσοφρυδίς το τρίτο μάτι αγάλια
γελάστερας γελάει , κι ορμούν τα φρένα
στα πυργωτά της κεφαλής μασγάλια ,
σαν κουρσευτές που φράθηκαν τα κρούσα .
Δεντρό ' ναι ο Βούδας με κλαριά κοράλλια ,
και πρόσφορα βουβοί κρεμούν τα πλούσα
με τρόμο , με αναγάλλια οι ταξιμάροι :
οι νιοι κι οι νιες , της νιότης την αγκούσα
κι οι γέροι , του μυαλού τ' οκνό λογάρι
τα παιχνιδάκια τα παιδιά , κι ο λάβρος
φωτουρανός τον ήλιο , το φεγγάρι .
Κι ιερό σφαγάρι μέγας φτάνει ταύρος
με πορφυρή στην τραχηλιά κορδέλα ,
σκυφτός στο λυτρωτή , ο θεός ο γαύρος ,
κι απλώνει της ζητιανάς τη σκουτέλα :
<< Ελεημοσύνη , αφεντικό , λυπήσου
τον πιο παλιό , πιστό σου δούλο , κι έλα
και πάρε με στη λύτρωση μαζί σου !
Πεινούσα κι έθρεψές με με ψαλτήρια ,
διψούσα κι εδωκές μου , για θυμήσου ,
τα κλάματα της γης μές σε κροντήρια .
Είπες : '' Τρανός θεός ο Βράμας ! '' , κι όλος
τράνεψε ευτύς '' σοφός '' , και ως τ' ακρογύρια
φράθη μυαλό της κεφαλής ο σβώλος .
Δε θέλω πια , σπλαχνίσου με , σωτήρα !
Βαριά η ζωή 'ναι αρρώστια , ο σαιτοβόλος
μέγας σκουληκοκύρης ήλιος , τήρα ,
με λέπρα σαπραχείλα κρούστωσέ με !
Του αγύριστου τη χωματένια θύρα
στα μάτια σου θωρώ , λευτέρωσέ με
πες : '' ΄Αδειος είναι ο Βράμας ,, , και θ' αδειάσω !
Φωνάζουμε στης γης , πονούμε , κλαίμε
δώσε μου , Κύριε , της υγειάς το ράσο ,
το χώμα , το μαντί του στοχασμού σου ,
να κατέβω κι εγώ να ξαποστάσω
βαθιά στην καταβόθρα του μυαλού σου ! >>
Ζητιάνευε ο θεός , μα εσύ , τσοπάνη ,
σουραύλιζες γλυκά του κοπαδιού σου
κι οι στοχασμοί σου διάνευαν αλάνοι ,
του αγέρα λιόντες , ελεφάντοι αλάφια ,
στο φωτερό της κεφαλής ρουμάνι .
Τρίξαν μες στη σιγή τ' αχνά κροτάφια ,
και το ξερό δεντρό , το Πνέμα , ριχτεί
άσπρους ανθούς στ' αχώματα χωράφια .
Της σάρκας πια ξεπαραλεί το δίχτυ ,
καπνοί δαχτυλιδώνουνται γαλάζοι ,
θεοί ,θνητοί , στο ντάλα μεσονύχτι .
Την πάσα γης ο Βούδας , να , σκεπάζει
και κρέμουνται στο χάος οι πατούσες
το ανεμογκάστρι πια του κόσμου αδειάζει ,
φυράναν οι ψυχές οι πλημμυρούσες
κι απλώθηκαν νεκρές , στεφανωμένες ,
κι οι εννιά της μάταιης χλαλοής οι Μούσες .
Κι απ' τις μακάριες , να , σκουληκιασμένες
φαρδιές λαβωματιές της σαρκοφλούδας
φτερούγες ξάφνου ασκώθηκαν παρθένες
μεγάλης φεγγαρούσας πεταλούδας
καμπάνισε πραγά στον άδειο αγέρα
και χάθη ακέριος μες στο φως ο Βούδας ,
σαν άδειος μπλάβος στοχασμός του αιθέρα !
ΤΕΡΤΣΙΝΕΣ 1960
η φώτο από το ΙΔΡΥΜΑ << ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Γιώργος Βλάχος [ Η τρέλα μου ]
Η τρέλα μου αναριχάται
καλπάζει , τραγουδάει στα Ουράλια ,
στα Ιμαλάια , στις ΄Ανδεις ,
γίνεται παιάνας ,
γίνεται ένα με Ινδούς και Ινδιάνους .
Αγαπάει εκατομμύρια γυναίκες και άστρα ,
ταξιδεύει με το σμήνος του χρόνου ,
γίνεται λουλούδι , μέλισσα , πεταλούδα ,
μεθυσμένη απ’ τη γύρη της φύσης ,
πίνει κρασί στο πατητήρι του έρωτα ,
στην οδό Γολγοθά αναπνέει και εισβάλει
σαν τανκ στο ιερό του Βούδα και προσεύχεται .
Η τρέλα μου είναι Πυρηνικό Εργοστάσιο
στους πρόποδες του Νεπάλ ,
στις ακτές του Μπαγκλαντές
στην Αβάνα της Κούβας .
Η τρέλα μου πατάει το σήμερα
Ραπίζει το χτες
Ανασταίνει το αύριο .
Η τρέλα μου κυματίζει σε καταφύγιο
της Αναπούρνα ,
μέσα στο ψυχιατρείο των άστρων βασιλεύει ,
ανασταίνει τη γήινη θλίψη
αστράτευτη κόρη .
καλπάζει , τραγουδάει στα Ουράλια ,
στα Ιμαλάια , στις ΄Ανδεις ,
γίνεται παιάνας ,
γίνεται ένα με Ινδούς και Ινδιάνους .
Αγαπάει εκατομμύρια γυναίκες και άστρα ,
ταξιδεύει με το σμήνος του χρόνου ,
γίνεται λουλούδι , μέλισσα , πεταλούδα ,
μεθυσμένη απ’ τη γύρη της φύσης ,
πίνει κρασί στο πατητήρι του έρωτα ,
στην οδό Γολγοθά αναπνέει και εισβάλει
σαν τανκ στο ιερό του Βούδα και προσεύχεται .
Η τρέλα μου είναι Πυρηνικό Εργοστάσιο
στους πρόποδες του Νεπάλ ,
στις ακτές του Μπαγκλαντές
στην Αβάνα της Κούβας .
Η τρέλα μου πατάει το σήμερα
Ραπίζει το χτες
Ανασταίνει το αύριο .
Η τρέλα μου κυματίζει σε καταφύγιο
της Αναπούρνα ,
μέσα στο ψυχιατρείο των άστρων βασιλεύει ,
ανασταίνει τη γήινη θλίψη
αστράτευτη κόρη .
Γιώργος Βλάχος
σοδειά : τεύχος 9
Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
[ Δαγνώνει ο ήλιος τα χείλη του ]
απόσπασμα
Οι ποητές πλατιάζουν ,
δεν βλέπουν το χαμόγελο
του πεινασμένου ανθοπώλη .
Συντεχνίτη , αφυπνίσου !
΄Οχι άλλο χώμα
στα μάτια σου .
Διανοούμενοι του καμπινέ
οδηγούνε την κούρσα .
Ο ποιητής δεν πρέπει
να κοιμάται ποτέ .
ΠΕΡΙΤΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Πως βούλιαξε στα μυρωμένα γιασεμόκλωνα
εκείνη η εποχή που νοικιάζαμε ποδήλατα
και τρέχαμε λάμποντας μισή ωρίτσα ...
EZRA POUND : 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ
TENZONE
΄Αραγε θα τα δεχτεί ο κόσμος ;
( αυτά , λέω , τα τραγούδια ) .
Σα μια συνεσταλμένη πόρνη απ' τον κένταυρο
( ή τον κεντυρίωνα ) ,
Δραπετεύουν κιόλας , ουρλιάζοντας τρομαγμένα .
Θα τ' αγγίξει , άραγε , η αληθοφάνεια ;
Κεφάλι αγύριστο η παρθενική τους βλακεία .
Σας ικετεύω , καλοί μου κριτικοί ,
Μην κοπιάζετε να μου βρείτε ακροατήριο .
Σμίγω με την ελεύθερη γενιά μου στα κατσάβραχα
τα κρυμμένα ασκηταριά
΄Εχουν ακούσει την ηχώ των πελμάτων μου ,
στο ψυχρό φως ,
στο σκοτάδι .
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Ω γενιά των ολότελα βολεμένων
και τον ολότελα αβόλευτων ,
Είδα ψαράδες να έχουν πάει εκδρομή με τη λιακάδα ,
Τους είδα με ακατάστατες φαμίλιες ,
Είδα τό χαμόγελό τους με ξέσκεπα δόντια
κι άκουσα τα χοντρά τους γέλια .
Κι είμαι πιό εύτυχισμένος από σας ,
Κι ήταν εκείνοι πιο ευτυχισμένοι από μένα
Και τα ψάρια κολυμπάνε στη λίμνη
χωρίς ούτ ' ένα ρούχο .
Μετάφραση : Τάσος Κόρφης
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωνσταντίνου μου είπε ...
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωνσταντίνου μου είπε : Διογένη μη τους διαβάζεις
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωσταντίνου μου είπε : Διογένη μη τους διαβάζεις
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωνσταντίνου μου είπε : Διογένη μη τους διαβάζεις
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωνσταντίνου μου είπε: Διογένη μη τους διαβάζεις
Ο ποιητής Κωνσταντίνος Κώστας του Κωνσταντίνου μου είπε : Διογένη μη τους διαβάζεις
και συ , αναγνώστη , να μη τους διαβάζεις ...
και συ , αναγνώστη , να μη τους διαβάζεις ...
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Guy Lévis Mano
Τα λοιμώδη ποιήματα
Μια φρικτή αρρώστια χτύπησε την πόλη . Οι ποιητές ήταν
πολλοί . Τα ποιήματα τους τούςς πολιορκούσαν , τους
περισφίγγαν , κολλούσαν πάνω τους και τυπωνόντουσαν στα
πρόσωπά τους . ΄Ολοι οι κάτικοι της πόλης μπορούσαν να
τα διαβάσουν . Ερεθισμένοι τα διαβάζανε . Τότε που
απλώθηκε το κακό . Γιατί αμέσως το πρόσωπο του αναγνώστη
ξεφλούδιζε σαν φύλλο ροζιασμένης περγαμηνής , οι λέξεις
του ποιήματος μελάνιαζαν . Η πόλη μολύνθηκε .
Διασαλεύτηκε η Τάξη . Η εργασία παράλυσε . Σταματούσαν
για να διαβάσουν πάνω στο πρόσωπο του άλλου ποιο ποίημα
εμφανιζόταν . Δίχως να λογαριάζουνε την παραμορφωμένη
του όψη .
Κρίναν αυστηρά . Ρίξαν στα κελλιά τους τους ποιητές . Ξεσκίσαν
τα ποιήματά τους . Τους καταδικάσανε σε έργα εξοντωτικά
που αποξέραιναν την έμπνευση . ΄Ετσι λοιπόν αργά-αργά
αποκαταστάθηκε η τάξη στην πόλη . Τα πρόσωπα ξανάγιναν
πρόσωπα δίχως ποιήματα . Αλλά που και που με κάποια
ποίηση .
Μετάφραση ΄Εκτωρ Κακναβάτος
η φώτο από GLN
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
ΣΟΔΕΙΑ : Τεύχος 9
http://www.sodeia.net/p/blog-page_06.html
* εκτός της έντυπης έκδοσης, η 9η συγκομιδή διατίθεται και σε ηλεκτρονική μορφή στο Αρχείο Τευχών.
σοδειά #9
Μια νέα συγκομιδή κειμένων περιμένει
τους φίλους μας στα βιβλιοπωλεία. Η φθινοπωρινή σοδειά αποτελούμενη από
19 συντάκτες και 14 θεματικές κατηγορίες, έστησε την πραμάτεια της στα
γνωστά σημεία διάθεσης και αναμένει το αναγνωστικό κοινό να τη γευτεί.
Στο τεύχος που κυκλοφορεί θα βρείτε:
- ένα 6σέλιδο "αφιέρωμα" στην ελληνική Αντίσταση. Άρθρο του Ματθαίου Ματθαιάδη
- Αναλυτικό άρθρο για το 17ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας. Γράφει ο Γιώργος Ρούσσος. ενότητα "κινηματογράφος"
- στον "μικρό θεριστή", συμβουλή προς επίδοξους από τον Δημήτρη Δικαίο.
- στο "λογοτεχνικό φύλλο", φιλοξενούμε ένα κείμενο του Μπατίστα Μαλαματένιου.
- στην ενότητα "Πρόσωπα", Roy Lichtenstein - ο πρωτοπόρος της Pop Art.
- στη "μαύρη σελίδα", ο Άρης Βελουχιώτης.
- ένα άρθρο για τον Μonet από τη Στέλλα Λιάτου, στα "εικαστικά".
- στη "μουσική", ο Νίκος Χατζηστεφάνου αυτοπαρουσιάζεται.
- στο κομμάτι "πεζός λόγος", δύο συγγραφείς. Μαρία Άρτεμις Γκόλφη και Απόστολος Θηβαίος.
- στην ενότητα "μεταφράσεις", 3 ποιήματα του Jean Simonneau. Ελληνική απόδοση: Μπαμπάκ Σαντέγκ Χατζάνι
- στον "ποιητικό λόγο", ποιήματα των: Χριστίνα Πλούμπη, Έφη Ντασκαγιάννη, Μαρία Ροδοπούλου, Άγγελος Θεοχάρης, Γιώργος Βλάχος, Μαρίνα Αποστόλου, Νίκος Παϊζάνης, Χρήστος Αρμάντο.
- στο "zιzάνιο", ο συντάκτης με τη γνωστή καυστική πένα, εκπλήσσει δυσάρεστα με 9 αλήθειες-καρφιά.
- στην κατηγορία "βιβλίο", 9 προτάσεις για το φθινόπωρο.
* εκτός της έντυπης έκδοσης, η 9η συγκομιδή διατίθεται και σε ηλεκτρονική μορφή στο Αρχείο Τευχών.
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Κώστας Βάρναλης
ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ
Για κάλλιο πάντα επάλεβες , στα χείρου εκάτρακύλας .
Σε γράφανε θεογέννητο , σ' είχανε γιο της σκύλας .
Ντόπια και ξένα παγανά , συδυό συντρείς , ασκέρι
κι ο τζανταρμάς κι ο δέσποτας μαζί με τον μπαγκέρη
σε βάζαν ν ' άψηλοκοιτάς , που θα κατέβει εκείθες
σπαθοφόρος αρχάγγελος να σφάζει όλους τους Σκύθες .
Δικό σου τίποτα δεν είχες μάιδε τον έαφτό σου
ένα μονάχα σου αγαθό και δόξα ο θανατός σου !
- Καρτερικά , σα χριστιανός , βαθιά στη λάσπη μένε .
- ΄Οχι , λαέ ακάτάλυτε και πάντα προδομένε !
π.σ. Ελεύθερος Κόσμος
Federico Garcia Lorca
AΠΟ ΤΗΝ << ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΓΟΥΩΛΤ ΟΥΙΤΜΑΜ >>
Ούτε στιγμή , όμορφε γέρο μου Γουώλτ Ουίτμαν ,
τα γένια σου δεν έπαψα να βλέπω γιομάτα πεταλούδες
μήτε τους βελούδινους ώμους σου που το φεγγάρι τους κούρασε .
Μήτε τη φωνή σου σαν μια κολόνα στάχτη ,
Γέρο μου , όμορφε σαν καταχνιά ,
που στέναζες όμοια μ' ένα πουλί
με το γένος διαπερασμένο με βελόνα .
Του σάτυρου εχθρέ
εχθρέ τ' αμπελιού
εραστή κορμιών κάτω από πρόσωπα λινά .
Ούτε για μια στιγμή , ώ άντρίκια ομορφιά ,
που σε βουνά από κάρβουνο , ρεκλάμες και σιδηρόδρομους
νειρεύτηκες πως ήσουν ποταμός και πως κοιμόσουν σαν ποτάμι
πλάι στον σύντροφο που έβαζε στον κόρφο του
μιας άπραγης λιοπάρδαλης τη μικρή οδύνη .
Και συ , Γουώλτ Ουίτμαν , ωραίε , κοιμού στου Χούντσωνα τις όχθες ,
με τα γένια στραμμένα στον πόλο και τα χέρια σου ανοιχτά .
Η γλώσσα σου , πηλός μαλακός είτε χιόνι , κραυγάζει .
Κοιμήσου : τίποτα δε μένει πια !
Οι τοίχοι χορεύοντας αναταράζουν τα λειβάδια
κ' η Αμερική καταβροχθίζει μηχανές και κλάματα .
Θέλω ο σφοδρός αγέρας της πιο τρίσβαθης νύχτας
ν' αφήσει άνθη και γράμματα στο γεφυρότοξο που κοιμάσαι
κι ένας αράπης μικρός ν' αναγγείλει στους λευκούς του χρυσού
πως έρχεται πια του σταχυού η βασιλεία !
Μετάφραση : Mανώλη Αναγνωστάκη - Κλείτου Κύρου
HAROLD PINTER : Political Poems
Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο
Σκέψεις πάνω στον πόλεμο του Κόλπου
Αλληλούια !
Τα καταφέραμε .
Τους ξεσκίσαμε .
Τους γαμήσαμε και τα σκατ' απ' τον κώλο
Τους βγήκαν από τα γαμημένα τους αυτιά .
Τα καταφέραμε .
Τους ξεσκίσαμε .
΄Εσκασαν μέσα στα σκατά τους !
Αλληλούια .
Αινείτε τον Κύριον πάντα τα έργα Αυτού .
Τους ξεσκίσαμε , τους κάναμε γαμόσκατα .
Τα τρώνε .
Αινείτε τον Κύριον πάντα τα έργα Αυτού .
Τους ξεσκίσαμε , τους κάναμε τ' αρχίδια σκόνη ,
Γαμημένη σκόνη .
Τα καταφέραμε .
Τώρα θέλω να 'ρθεις εδώ και να με φιλήσεις στο στόμα .
Αύγουστος 1991
Οι βόμβες
Δεν υπάρχουν πια λόγια να πούμε
Το μόνο που μας έμεινε είναι οι βόμβες
Που σκάζουν μεσ' απ' το κεφάλι μας
Το μόνο που απέμεινε είναι οι βόμβες
Που στραγγίζουν ως το τέλος το αίμα μας
Το μόνο που μας έμεινε είναι οι βόμβες
Που γυαλίζουν τα κρανία των νεκρών
Φεβρουάριος 2003
Μετάφραση : Τάνια Παπαδοπούλου
Οι βόμβες
Δεν υπάρχουν πια λόγια να πούμε
Το μόνο που μας έμεινε είναι οι βόμβες
Που σκάζουν μεσ' απ' το κεφάλι μας
Το μόνο που απέμεινε είναι οι βόμβες
Που στραγγίζουν ως το τέλος το αίμα μας
Το μόνο που μας έμεινε είναι οι βόμβες
Που γυαλίζουν τα κρανία των νεκρών
Φεβρουάριος 2003
Μετάφραση : Τάνια Παπαδοπούλου
Νίκος Καρούζος
ΠΑΥΣΗ ποιήσεως
Ακήκοα βροχές ατέρμονες και καταιγίδες
με πλατυφρένεια
στις ευτυχίες του χαλασμού δαιμόνιος
από ερεβώδη μαλθακότητα .
Στο έπος Μαχαβαράτα ο πόλεμος αναλάμπει
ωσάν Θεία Λειτουργία
όταν ο Αrjuna σιτίζει την παλικαριά
με όραση του Krichna .
ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ : ΕΙΔΗΣΗ
Η τελευταία του νύχτα
΄Ηταν η πιο μικρή της ζωής του .
Η ιδέα πως υπήρχε ακόμη
Φλόγιζε το αίμα στους καρπούς του ,
Το βάρος του κορμιού του αηδίαζε ,
Η δύναμή του τον έκανε να στενάζει .
Αυτό ήταν όλο κι όλο στο βάθος εκείνης της φρίκης .
Σαν πάτησε τα γέλια
Δεν είχε ΕΝΑ σύντροφο
Μα εκατομμύρια και εκατομμύρια
Για να γδικιωθούν-το ήξερε .
Κι η μέρα ξύπνησε για κείνον .
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Bjarni Thorarensen : ICELAND
Αρχαιοτάτη Ισλανδία ,
ω πατρίδα αγαπημένη ,
όμορφη Ισλανδία δική μας ,
ακριβή για τα παιδιά σου !
Θάλασσα βρέχει τη γη σου ,
τα παιδιά σου το φως θέλουν ,
στα βουνά να λάμπει ο ήλιος .
Πόσες καταχνιές γεννιούνται
στη χρυσή τη θάλασσά μας ,
μας αρέσουν τα τραγούδια
οι ηδονές , το φωνοκόπι ,
σαν τρελλοί αψιά γελούμε
στη δική μας τη γη πάνω .
Τα βουνά μας εκουράσαν
κ' η ομίχλη συχνά φέρνει
συμφορές αλλά και πλήξη !
Κακιά δείχνεται σε μένα
η αγαπημένη γη μου ,
πάντα με στραβοκυττάζει
έστω κι αν δεν έχει μάτια !
Πόσο η θάλασσα διαφέρει
σαν τη βλέπω από δω πάνω
απ' τις κορυφές τις άσπρες
που στον ουρανό ακουμπάνε .
Πάνω τους σπιθίζει ο ήλιος
καθώς πέφτει από το θόλο
τ' ουρανού το ζαφειρένιο
και ορθώνονται τιτάνες
οι αθάνατοι παγώνες .
Αρχαιότατη Ισλανδία ,
ω πατρίδα αγαπημένη ,
όμορφη Ισλανδία δική μας ,
κι από σε την καρτερούμε ,
κι ως σε βλέπομε απ' τα ύψη
σ' εξυπνούμε όλοι , πατρίδα .
Μετάφραση : Ρίτα Μπούμπη Παπά
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΓΚΑΣ : ΠΑΥΛΟΣ ΤΑΣΙΟΣ
Αν είσαι μάγκας
Χάρε, εγώ σε σκέφτηκα
ντερβίση μάγκα πρώτο
που καθαρίζει μόρτικα
με μπέσα και γαμώτο.
Όμως εσύ μου τα γυρνάς
στο ύπουλο τη στήνεις
καρφώνεις έναν από μας
πισώπλατα τη δίνεις.
Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.
Τώρα που ξέρω τι πουλάς
και τι καπνό φουμάρεις
μπορείς κι εμένα να με φας
όποια στιγμή γουστάρεις.
Πες μου που να ρθω να σε βρω
που να σε συναντήσω
μαζί να στήσουμε χορό
κι ας θέλω εγώ να ζήσω.
Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.
Δεν έχω ψυχραιμία.
Χάρε, εγώ σε σκέφτηκα
ντερβίση μάγκα πρώτο
που καθαρίζει μόρτικα
με μπέσα και γαμώτο.
Όμως εσύ μου τα γυρνάς
στο ύπουλο τη στήνεις
καρφώνεις έναν από μας
πισώπλατα τη δίνεις.
Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.
Τώρα που ξέρω τι πουλάς
και τι καπνό φουμάρεις
μπορείς κι εμένα να με φας
όποια στιγμή γουστάρεις.
Πες μου που να ρθω να σε βρω
που να σε συναντήσω
μαζί να στήσουμε χορό
κι ας θέλω εγώ να ζήσω.
Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.
Δεν έχω ψυχραιμία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)