ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ : ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Σατιρικός και λυρικός ποιητής ( Ληξούρι 1844-Αργοστόλι 1917 ).

Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Βέρνης και

ταξίδεψε πολύ ( Παρίσι , Ζυρίχη , Βενετία κ.λ.π. ).

Ανήκει στη γενιά των Εφτανήσιων ποιητών και είναι συνεχιστής

της σολωμικής παράδοσης . Φιλελεύθερων για την εποχή του αχών ,

συνειδητός δημοτικιστής και μαχητής , δοκίμασε πολλές πίκρες και

κατατρεγμούς , ακόμη και από τους συντοπίτες του , που αντιδρώντας

τους σατίρισε σκληρά . Σημαντικότερο έργο του είναι η '' Πινακοθήκη της Κολάσεως '',

που όμως έμεινε ανέκδοτο . Το 1959 , με επιμέλεια του Χ.Λιναρδάτου , εκδόθηκαν τα ''Ποιηματά ''του .

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1911

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

δίχως της Επιστήμης συντρομή

η θεία φύσις κάνει για γραμμή

κι ' οδράκος , σαν αρνί , Θεός κοιμάται .

Αύριον , άντρας , σαν ληστής κρεμάται

-νέα του κόσμου θέλει οικοδομή ,

σταυρό του δίνει ο νόμος πληρωμή-

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται .

Διάκοι του Βάαλ , δεν είναι δικός σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός

που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη .

Εσάς , τιμή σας μόνη το στιχάρι .

Πομπές , θεοπομπές το ιδανικό σας ,

κ' είν ο Θεός σας , σαν και σας μιαρός .

ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΣΤΗΝ << ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ >>

Ι

Την Κόλαση με εικόνες να στολίση

εμπείκε στου Διαόλου το κεφάλι

και γύρισε τον κόσμο να ζητήση

πρόσωπα , που ν' αρμόζη εκεί να βάλη .

Μα πουθενά δεν ηύρε να εχτιμήση

κακίας βάθος , που να κάνη ζάλη

σαν στην Κεφαλλωνιά και  ν' αγαπήση

ψυχές σατανικές , φρικώδη κάλλη...

Κι αγγάρεψε κι εμέ , φτωχό ζωγράφο ,

που κάπου είχε δική μου δει δουλειά ,

για της Πινακοθήκης του τεχνίτη .

Γι' αυτό με πίσσα και με θειάφι γράφω

κι η Μούσα μου στον άχαρο Μπελιά

με την κακή μου τύχη κλαίει και φρίττει .

ΙΙ

Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΨΕΥΤΟΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο ,

που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά ,

το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο ,

που η δυστυχία των άλλων του γεννά ,

το φθονερό του μάτι το σβυσμένο ,

που δείχνει βουλιμία για συμφορά ,

μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο

το αχείλι του και πόλεμο ζητά .

Ζητάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους

πατέρες και μανάδες που μισεί

να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους ,

θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή .

Για τούτο υπέρ πατρίδος σκούζει-κράζει ,

όρνιο που για κουφάρια αναστενάζει .

πηγή : παγκόσμια ποιητική ανθολογία

ΔΑΚΡΥΑ

Στο θάνατο του Ν . ΚΟΝΕΜΕΝΟΥ

΄Οχι άνθη για τον τάφο σου δάκρυα θερμά μου δίνει ,

γλυκέ μου φίλε , ο πόνος μου και σε καημό θρηνώ .

Τόσες γλυκές ενθύμησες γένουνται τώρα οδύνη ,

είναι φαρμάκι το φιλί του τάφου το στερνό .

Γέρνοντας ...κλαίω γέροντα ... και παλαιό μου φίλο ,

κι ' η Μούσα μου στον ποιητή θλιμμένη ψάλλει ωδή ,

κι ' ο πόνος πνίγει την καρδιά την καρδιά ... και τρέμει σαν το φύλλο

του φθινοπώρου που  ο βοριάς το δέρνει στο κλαδί .

Φίλε γλυκέ μου , εγέλασες με της ζωής τ' αστεία .

Μ' αγάπησες ... κι ' επόνεσες ... κι ' εδάκρυσες συχνά .

Κι ' εγίνηκε το γέλιο σου κι' ο πόνος σου αρμονία

και μυρωδάτα λούλουδα ... κι' αμάραντα σεμνά .

Μέσα στον κόσμο επάλεψες ... κι' ήσουν στο κόσμο ξένος .

Τα ψέματά του αμίσησε το πνεύμα σου το αγνό

κι' απέθανες παντέρημος , ωσάν ... λησμονημένος ,

πού ' χες καρδιά στα στήθη σου πλασμένη από ουρανό .

Αχ ! στη ζωή την άχαρη , που με τρομάρα τόση

εις την αγάπη βρίσκουμε κρυφή παρηγοριά ,

η Μοίρα την απόλαυση θα ιδής να σαβανώση ,

μαζί να θάψη αλύπητα κομμάτι μας καρδιά .

Κι' εσύ κομμάτι μου καρδιά στον τάφο σου μου παίρνεις ,

κι' αξαίνει η ερμιά μου πάντοτε μαζί με τη ζωή .

Αγαπημένα λόγια σου ... πλέον ... δεν θα μου στέρνης

και δεν θα σβήση η θλίψη μου έως τη στερνή πνοή .

Γέρνοντας κλαίω γέροντα και παλαιό μου φίλο ,

κι' η Μούσα μου στο ποιητή ψάλει θλιμμένη ωδή ,

κι ' ο πόνος πνίγει την καρδιά και τρέμει σαν το φύλλο

του φθινοπώρου , που ο βοριάς το δέρνει στο κλαδί .

πηγή : O ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΤΑΝΗΣΙΩΤΕΣ

Ποιητική Ανθολογία Λίνου Πολίτη